ویسکوزیته­ها را معمولاٌ در غلظت­های حدود ۵/۰ گرم در ml 100 حلال به کمک ویسکومتر اندازه می­گیرند. ویسکومترها انواع مختلفی مانند ویسکومترهای U شکل، سقوطی، لرزشی، دورانی و غیره دارند. ویسکومترهای استوالد^[۴۸] و آبلهود از مهم­ترین ویسکومترهای U شکل می­باشند. اساس کار این ویسکومترها، اندازه ­گیری زمان جاری شدن مایع در قسمت خاصی از ویسکومتر است.
در این روش از گرانروی سنج استوالد به منظور تعیین ویسکوزیته استفاده می­ شود به این صورت که ابتدا مقداری پلیمر توزین می­گردد و سپس به آن مقداری آب به عنوان حلال اضافه می­ شود، برای حل کردن پلی وینیل الکل در آب، محلول را تا دمای ۷۰ درجه سانتی گراد حرارت می­دهیم و سپس در بالن ژوژه cc100 توسط آب به حجم رسانده می­ شود. در مرحله بعد ابتدا cc10 از محلول را داخل گرانروی سنج استوالد ریخته و زمان ریزش محلول (t) اندازه ­گیری می­گردد. این اندازه ­گیری چند بار تکرار می­ شود. سپس از محلول اولیه، محلول­هایی با غلظت­های ۱/۰، ۱۵/۰ و ۲/۰گرم در cc100 تهیه می­ شود و زمان جاری شدن آن­ها در گرانروی سنج با روش فوق اندازه ­گیری می­ شود. در انتها زمان ریزش حلال خالص (t₀) نیز اندازه ­گیری می­ شود. لازم به ذکر است برای به حداقل رساندن خطا در آزمایش، اندازه ­گیری برای هر نمونه سه بار انجام می­ شود و از آن­ها مقدار متوسط گرفته می­ شود.

پس از مراحل تجربی فوق نوبت به مراحل محاسباتی برای تعیین ویسکوزیته ذاتی^[۴۹] (η) و به دنبال آن جرم مولکولی می­باشد که در ذیل به تفصیل شرح داده خواهد شد.
ابتدا مقدار گرانروی نسبی^[۵۰] ( _rη) وسپس گرانروی ویژه^[۵۱] (_spη) به طریق زیر محاسبه می­گردد:

در مرحله بعد گرانروی کاهش یافته با توجه به غلظت محلول مورد استفاده محاسبه می­ شود:

سپس نمودار گرانروی کاهش یافته بر حسب غلظت رسم می­ شود و در غلظت صفر برون یابی می­گردد، محل تقاطع این نمودار با محور عرض­ها به عنوان گرانروی ذاتی گزارش می­ شود.
برای به دست آوردن جرم مولکولی با بهره گرفتن از گرانروی ذاتی از معادله مارک- هونیک^[۵۲] استفاده می­ شود.

مقادیر K و a مقادیر ثابتی هستند که با توجه به نوع حلال و نوع پلیمر مشخص می­گردند و برای آزمایش حاضر به صورت زیر تعریف می­ شود [۸۴]:

جدول (۲-۲)- زمان ریزش محلول­ها با غلظت­های مختلف در ویسکومتر استوالد