۴- ایجاد نهاد های فاشیستی و نظامی سرکش برای اسرائیلی ها که خشونت را منشا و سمبل اثبات وجود خود می دانند
۵- احساس قدرت برتر بودن »[۲۰۲]
همچنین می توان برای جامعه ی اسرائیل ۳ ویژگی ذیل را نیز ذکر کرد:
«نخست اینکه:اکثریت جامعه از مهاجران یا فرزندان آنان تشکیل شده است.مهاجرانی که از زمان تشکیل گروه های صهیونیستی به آنجا مهاجرت کرده و تا امروز نیز فرایند مهاجرت ادامه دارد.
دوم اینکه جامعه ی اسرائیل اسکان یافته است به این معنی که صرفاً جامعه ی مهاجران تلقی نمی شود،بلکه در نتیجه فعالیتهای استعماری دولتی مستقر تشکیل شده است و جدال دایم میان اسکان یافتگان و بومیان فلسطین فصل ممیز این جامعه است.
جدالی که ساختار کلی جامعه ، سیاست و اقتصاد اسرائیل را تشکیل داده است و ساختار خشنی از قدرت ایجادکرده است چنانچه ژنرال دایان در سخنرانی مشهور خود در تدفین یکی از احالی کیبوتص ها ی اسرائیل توضیح می دهد که ما جامعه ی اسکان یافتگان بدون توپ و تانک قادر به ساختن یک خانه و کاشتن یک درخت نیستم.تنها راه زندگی ما این است که آماده و مسلط قوی و خشن باشیم تا مبادا شمشیر از دستمان بیفتد و زندگیمان به پایان برسد.
سوم اینکه تنوع قومی جامعه ی اسرائیل که در قالب قومیتها ، فرهنگهاونگرش های مختلف مذهبی تجلی پیدا کرده و موجب بروز شکافهای اجتمای شده است.»[۲۰۳] باتوجه به این شرایط در جامعه ی رژیم صهیونیستی و در پی شکست در جنگ ۳۳ روزه مسؤلان این رژیم با سر در گمی خاصی مواجه شده بودند و اکثر وعده های آنها دربین مردم رنگ باخته و زیر سؤال رفته بود
مخصوصاً در پی تبادل اسرای اسرائیل و لبنان در ۱۶ ژوئیه ۲۰۰۸ که به «عملیات رضوان» معروف گشت که در زای دو جسد سرباز اسرائیلی ۵ اسیر لبنانی از جمله سمیرقنطار با ۱۹۹ جسد از رزمندگان عربی مبادله شد.
رژیم صهیونیستی که جنگ ۳۳ روزه رابه خاطر آزادی این دو سرباز آغاز کرده بود تالحظه ی مبادله از زنده نبودن دو سربازش آگاهی نداشت و پس از مبادله مشخص شد که دو سربازش کشته شده اند.این موضوع بسیار برای جامعه ی اسرائیل گران آمد و فضای سنگینی را بر جامعه ی اسرائیل تحمیل کرد.چراکه از سویی در لبنان موجی از شادی و شادمانی حاکم بود و در سوی دیگر در اسرائیل مراسم تشییع جنازه برپا شده بود.این امر بیش از پیش مسؤلان رژیم صهیونیستی را تحت فشار قرار داد و با توجه به چنین شرایطی رژیم صهیونیستی در منطقه احساس ضعف و بن بست می کرد و از سوی دیگر دولت جمهوری خواه ایالات متحده در حال پایان کار خود بود و با توجه به شکست های آمریکا در منطقه ی خاور میانه ، جواب ندادن سیاستهای جنگ طلبانه آمریکا ، قدرت گرفتن جمهوری اسلامی ایران و جبهه ی مقاومت و همچنین با وجود دوسال محاصره غزه و از سوی دیگر با توجه به در پیش بودن انتخابات کنیست در سرزمینهای اشغال و تمایل به حزب کادیما برای ماندن در قدرت ، رژیم صهیونیستی آماده ی حمله به نوار غزه شد تا از این وضعیت خارج شوند.از سوی دیگر با توجه به انتخابات و جابجایی قدرت در ایالات متحده و آمدن باراک اوباما و اینکه او در ۲۲ ژانویه ی ۲۰۰۸ در اولین صحبتهای خود در مورد اسراییل ، چنین اظهار نظر کرده بود که ((اجازه دهید شفاف سخن بگویم.آمریکا امنیت اسرائیل را به عهده گرفته است و ما همواره از اسرائیل برای دفاع از حق مشروع خود در برابر تهدیدات حمایت خواهیم کرد.حماس باید شرایط مشخص را بپذیرد . حق بقای اسرائیل را تایید کند،خشونت را کنار گذارد و به توافقات پیشین وفادار بماند.))[۲۰۴]
این سخنان حاکی از حمایت بی چون و چرا ی دولت جدید ایالات متحده از رژیم صهیونیستی می باشد.
اصولاً «آمریکا واهمه داشت که موفقیت حماس در اداره ی امور به الگویی برای کشورهای منطقه به خصوص مصر و اردن دو همسایه ی طرفدار آمریکاو حامی مرز های اسرائیل شود. اما گسترش جریان های اسلامی اخوان المسلمین که ریشه ی نزدیکی با حماس دارند این کشورهارا فراگرفته است.بنابراین
تصمیم دولت آمریکا برای محاصره ی حکومت حماس بخشی از محاصره ی تکمیلی بر جریانهای دینی در منطقه با هدف جلو گیری از رشد آنهاست . آمریکا اسلام سیاسی را با امنیت ملی خود در تضاد می بیند« [۲۰۵]
از سوی دیگر این سخنان ایهود اولمرت نخست وزیر وقت اسرائیل در تاریخ ۲۷ ژانویه ی ۲۰۰۸ جالب توجه است.وی چنین می گوید:«رئیس جمهور آمریکا به امنیت اسرائیل و ماهیت قطعی و غیر قابل انکار اسرائیل بعنوان کشوری یهودی متعهد است و در تاریخ ما بی سابقه است همکاری بین اسرائیل و آمریکا مورد پذیرش شفاف است.سطح صمیمت روابط بین اسرائیل و آمریکا و عمق درک آنها از نیاز اساسی ما به امنیت و آینده ی اسرائیل بی سابقه است.تمایل دارم جزئیات بیشتری در مورد این همکاری استراتژیک، دغدغه و سخاوت تقریباً نا محدود دولت کنونی آمریکا و هماهنگی آن با جزئی ترین مسایل جدی مربوط به آینده و شکوفایی اسرائیل مطرح کنم. اما تنها به این نکته بسنده می کنم که افزایش شدید کمک خارجی آمریکا به ما تقریباً ۶ ملیارد دلار طی ۱۰ سال به رقم کلی ۳۰ ملیارد دلار خواهد رسید.این میزان کمک ،نوک کوه یخی است که اغلب حجم عظیم آن ناپیدا است.حمایتهای عظیم آمریکا از ما شامل حفاظت، پشتیبانی، حمایت و کمک می شود که همگی در مورد موضوعاتی که به شدت برای ما مهم هستند ضروری است.»[۲۰۶]
ایهود اولمرت در ادامه ی همین سخنرانی می گوید که بسیار به شخص محمود عباس برای عملی سازی صلح امیدوار است و بیان می دارد که اعتقاد دارد ،هیچ رهبر فلسطینی بهتر از محمود عباس وجود ندارد که بشود با وی در مورد صلح سخن گفت و از سوی دیگر وی می گوید که با حماس باید به شدت برخورد کرد. این سخنان ناشی از هماهنگی کامل آمریکا واسراییل در رابطه با موضوع فلسطین است که همین امر بستر را برای شروع جنگ ۲۲روزه فراهم می کند ،در کمتر از چندماه این سخن ایهود اولمرت عملی شد و اسرائیل در تاریخ هفتم دی ماه ۱۳۸۷ (۲۷ دسامبر ۲۰۰۸ ) حمله ای شدید را برعلیه حماس در نوار غزه شروع کرد.
البته شایان ذکر است که این جنگ امر غیر منتظره ای نبود چراکه هم مقامات اسرائیلی به این امر هشدار داده بودند و از سوی دیگرحدود ده ماه قبل از آغاز جنگ غزه محمود احمدی نژاد در تاریخ ۱۴/۱۲/۱۳۸۶دراین مورد چنین گفته بو د:«اینها خیال نکنند با ماجرا جویی می توانند شکست پارسال(جنگ ۳۳ روزه)را جبران کنند.شما می دانید رژیم صهیونیستی با زور حاکم بود . در کشورهایی هم که سازش کردند و این دور و بر می روید ، می گویند آقا زور دارد ، باید با او کنار بیاییم. سال گذشته این فلسفه و افسانه ی شکست ناپذیری شکسته شد.آنها می خواهند این را جبران کنند.مقدمه اش حمله به غزه است. اصلش جای دیگر است، ما می دانیم ، خودشان هم می دانند . بدانند هم این مقدمه و هم اصل طراحی شان باشکست مواجه خواهد شد و این دفعه از ریشه کنده خواهند شد.»[۲۰۷]
این سخنان احمدی نژاد حاکی از رصد و اشراف کامل ایران در مورد اوضاع منطقه می باشد و هشدار ایران نسبت به حمله به نوار غزه و ترسیم آینده ی این اقدام نشانگر این موضوع است که جمهوری اسلامی ایران به آینده ی گروه حماس به شدت حساس است ولی رژیم صهیونیستی به این امر توجه نمی کند و با توجه به روابط عمیق بین اسراییل وآمریکا، که ایهود اولمرت بیان کرده بود که حتی در کوچکترین مسایل با هم هماهنگ هستند،اسرائیل با هماهنگی آمریکا به نوار غزه حمله کرد .
الف ) مهمترین اتفاقات در طی جنگ ۲۲ روزه :
در روز اول هجوم اسرائیل به نوار غزه در طی چند دقیقه ۶۰ جت جنگنده اف ۱۶ اسرائیلی ۵۰ نقطه در غزه را بمباران کردند که طی آن ۲۰۰ فلسطینی کشته و نزدیک به هزار نفر زخمی شدند و این حملات ادامه پیدا کرد تا این که پس از یک هفته در شامگاه روز ۱۴ دی ، ۲۰۰۰۰ نیروی نظامی در پناه تانک های پیشرفته ی میرکاوا و با پشتیبانی خط آتش بمب افکن ها به سمت غزه یورش بردند. این نیروها از پنج محور به سمت عرض کوتاه بین ۶-۱۱ کیلومتر هجوم بردند.
اسرائیل تلاش داشت تا از هفت محور مناطق مسکونی را تهدید و بر آن مسلط شود. این هفت محور شامل دو محور از کنار دریا مشرف به شهر غزه و منطقه ی میانی نتاریا ، دو محور بیت حانون و بیت لاهیا در سمت شمال ، و یک محور در حی الشجاعیه مشرف به شمال غربی شهر غزه محور بیت لاحیا و محور خان یونس بوده اما در طول هفت روز عملیات زمینی تنها توانست یک روستای کوچک را به تصرف خود در آورد.
از سوی دیگر رزمنده های حماس نیز با شلیک موشک به شهرک بئر السبع در عمق خاک فلسطین اشغالی مقابله به مثل کردند.در طی این جنگ چندین نیروی اسرائیلی کشته شدند و چندین تانک آنها منهدم شد اما موضوع بسیار قابل توجه در این جنگ ، هماهنگی کشور های عربی با رژیم صهیونیستی بود و در این میان از همه مهمتر هماهنگی مصر به ریاست حسنی مبارک با اسرائیل بود. حسنی مبارک در هماهنگی کامل با رژیم صهیونیستی ضمن بستن مرز رفح اجازه ی عبور هیچ کمکی را برای مردم غزه نمی داد حتی از پذیرفتن مجروحان جنگی نیز سر باز می زد. دراین جنگ اسراییل با بی توجه به تمام کنوانسیون های بین المللی ر برابر چشم دوربین های تلویزیونی از بمب های فسفری علیه مردم غزه استفاده کرد.افکار عمومی درسطح منطقه ای وبین المللی به شدت این امر را محکوم کردند.
طی جنگ ۲۲ روزه جمهوری اسلامی ایران بسیار در عرصه ی دیپلماتیک فعال بود در همین زمینه با توجه رایزنی های جمهوری اسلامی ایران رئیس جمهور ونزوئلا سفیر اسرائیل را از این کشور اخراج کرد و پس از آن دبیر کل حزب الله از این اقدام هوگو چاوز قدردانی کرد و سران کشور های عربی را توصیه کرد که از مردم مظلوم فلسطین حمایت کنند و در پی آن و چند روز بعد قطر و موریتانی نیز با رژیم صهیونیستی ارتباط خود را قطع کردند. در این بین جمهوری اسلامی ایران در راستای کمک به جنگ زدگان یک کشتی حامل کمک های انسان دوستانه به سواحل غزه ارسال کرد که مصر و رژیم صهیونیستی اجازه ندادند این کمک به مردم فلسطین برسد.در پی ادامه ی کشتار مردم غزه و همچنین ادامه ی محاصره محکومیت های بین المللی بیش از پیش بر ضد اسرائیل زیاد شد.مردم کشورهای اسلامی و مخصوصاً مردم و جوانان مصری شاهد بودند که زنان و کودکان مسلمان در همسایگی شان مورد کشتار قرار می گیرند اما سران کشور های عربی نه تنها اقدامی در جهت کمک به آنها نمی کنند بلکه در هماهنگی با رژیم صهیونیستی و با بستن مرز رفح مانع رسیدن کمک ها ی انسان دوستانه از جمله کمک های ایران به مردم فلسطین می شوند که همین امر باعث شد که ملتهای منطقه بیش از گذشته از حاکمان خود و رژیم صهیونیستی متنفر شوند. از سوی دیگر با اقدام رژیم صهیونیستی در استفاده از بمب های فسفری علیه مردم بی دفاع فلسطین و پخش صحنه های این بمباران از رسانه های دنیا ،باعث شد که این وضع بوجود آید که اکثر افراد کشورهای مختلف حتی در کشور های غیر مسلمان به این موضوع واکنش نشان دهند و آن را اوج وحشی گری و نقض حقوق بشر توسط صهیونیست ها بدانند.
جمهوری اسلامی ایران در راستای محکومیت منطقه ای و بین المللی رژیم صهیونیستی در طی جنگ غزه فعالیت های بسیاری از خود نشان داد و سرانجام توانست علی رغم مخالفت کشورهایی چون مصر و عربستان اجلاس دوحه را برگزار نماید . در این اجلاس ۱۳ کشور عربی قطر ،سوریه ، سودان ،الجزایر، کومور، لبنان ، موریتانی در سطح سران و کشورهای عراق، لیبی ، عمان ،مغرب،جیبوتی و سومالی در سطح پایین تر به همراه ۴ کشور اسلامی ایران و سنگال در سطح رئیس جمهور ترکیه معاون نخست وزیر واندونزی فرستاده ی رئیس جمهور به همراه رهبران گروه های مقاومت فلسطینی مستقر در دمشق و در رأس آنها خالد مشعل ،رئیس دفتر سیاسی حماس ، رمضان عبدالله دبیر کل جنبش جهاد اسلامی و احمد جبریل دبیر کل جبهه خلق برای آزادی فلسطین و نماینده ای از سوی ونزوئلا شرکت نمودند.
این اجلاس مصوباتی داشت که مهمترین آنها عبارت است از :((
-
- محکومیت شدید تجاوز وحشیانه ی اسرائیل به غزه
-
- درخواست توقف فوری تجاوز به غزه و عقب نشینی فوری و بدون قید وشرط نیروهای اشغالگر از غزه
-
- اسرائیل مسئول نسل کشی و جنایات بشری است و باید غرامت آن را بپردازد.این امر از طریق محاکم قضایی بین المللی و ملی پیگیری می شود.
-
- تأکید بر تعلیق ابتکار صلح عربی
-
- تاکید بر ضرورت رفع محاصره ی غزه از جمله تردد اشخاص و اموال و بازگشایی گذرگاه ها و فرودگاه و بندر غزه
-
- دعوت از تمامی کشورها برای اهداف کمک های انسان دوستانه به غزه
-
- دعوت از کشور های عربی و کشورهای صلح دوست برای راه اندازی خط دریایی برای ارسال کمک های انسان دوستانه
-
- ایجاد صندوق بازسازی غزه
-
- دعوت از گروه های فلسطینی برای توافق و تحقق منافع ملی فلسطین
-
- دعوت از کشورهای عربی برای تعلیق روابط با اسرائیل و توقف تمامی اقدامات در این زمینه از جمله روابط سیاسی و اقتصادی
-
- قدر دانی از تمامی کشورهایی که مواضع مثبتی در حمایت از غزه در برابر تجاوز و مسئله ی فلسطین اتخاذ کرده اند که قطر و موریتانی اعلام کردند روابط خود را با اسرائیل قطع کرده اند و همچنین نخست وزیر قطر اعلام کرد دفتر تجاری اسرائیل در دوحه را بسته ، روابط اقتصادی با اسرائیل قطع شده و قطع روابط اقدامی بدون بازگشت است.))۱[۲۰۸]
با توجه به چنین اوضاعی کابینه ی رژیم صهیونیستی پس از ۲۲ روز جنگ به طور یک جانبه اعلام آتش بس کرد. رژیم صهیونیستی اهدف خود را از جنگ توقف راکت پرانی از سوی حماس و همچنین آزادی سرباز اسیر خود « گیلعاد شالیت » اعلام کرده بود اما پس از ۲۲ روز تلاش به هیچکدام از این اهداف نرسید و درست در هنگامی ایهود اولمرت در طی سخنانی آتش بس یک جانبه را اعلام می کرد همزمان با سخنان وی گروه های مقاومت مبادرت به شلیک چندین موشک به شهرک های صهیونیست نشین کردند تا شکست اهداف اسرائیل را به همه ی جهانیان اعلا م کنند .
شایان ذکر است که می توان دلایل مهمتری را برای حمله ی اسرائیل به نوار غزه می توان برشمرد که عبارتند از :
-
- جبران شکست جنگ ۳۳ روزه (احیای بازدارندگی اسرائیل)
-
- تأثیر گذاری بر افکارعمومی در جامعه ی اسرائیل و ایجاد امید به آینده در بین آنها
-
- تقویت جایگاه محمود عباس و تلاش برای تقویت جبهه ی سازش با اسرائیل در بین کشورهای عربی
-
- نابودی کامل جنبش حماس به عنوان بازوی اجرایی و اهرم فشار جمهوری اسلامی ایران در فلسطین
-
- تحقق اهداف خاور میانه ای ایالات متحده ی آمریکا
از این موارد می توان به عنوان سیاست های منطقه ای اسرائیل ناشی از تحولات اخیر منطقه نیز نام برد. لازم به یادآوری است که سیاست های منطقه ای اسرائیل چه قبل و چه بعد از دولت نهم امری ثابت بوده و در سطح استراتژیکی معمولاً تغییر ناپذیر است اما در سطح تاکتیکی متفاوت می شود . که سیاست های تهاجمی دولت نهم باعث شد که در عرصه ی تاکتیکی با توجه به رادیکال شدن فضای منطقه ای ، رژیم صهیونیستی دست به اقداماتی چون جنگ ۳۳ روزه و جنگ ۲۲ روزه بزند که نتیجه ای جز تضعیف این رژیم و انزوای بیشتر در عرصه ی منطقه و در بین ملت ها برایش در بر نداشت .
ب ) تبعات جنگ ۲۲ روزه :
همان گونه که بیان شد تشکیل اجلاس دوحه با تلاش دولت نهم و محکومیت شدید تجاوز وحشیانه اسرائیل به غزه، تاکید بر تعلیق ابتکار صلح عربی و حمایت کشورهای مختلف از جمله ترکیه از گروه های مقاومت باعث شد که موضع اسرائیل در منطقه بسیار تضعیف شود. از سوی دیگر در تاریخ سوم آوریل ۲۰۰۹ رئیس شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد هیئت حقیقت یابی را برای بررسی جنگ غزه تشکیل داد و از آنها خواست به تمام موارد نقض حقوق بشر بین المللی و بشر دوستانه که در حین عملیات های نظامی در غزه در طی ۲۷ دسامبر ۲۰۰۸ تا ۱۸ ژانویه ۲۰۰۹ همچنین دوره ی قبل و بعد از این جنگ روی داده رسیدگی نمایند.
رئیس شورای حقوق بشر قاضی ریچارد گلدستون ، قاضی سابق دادگاه قانون اساسی آفریقا ی جنوبی و دادستان سابق دیوان کیفر بین المللی برای یوگسلاوی سابق و رواندا را به عنوان رئیس این گروه حقیقت یاب منصوب کرد.
سه عنصر منصوب دیگر این گروه عبارت بودند از پرفسور کریستین چنیکین استاد حقوق بین المللی در مدرسه ی علوم سیاسی و اقتصاد لندن و عضو بلند پایه هیات حقیقت یاب بیت حانون و خانم هیناجیلانی وکیل دیوان عالی پاکستان و و نماینده ی ویژه ی دبیر کل سابق ملل متحد در زمینه ی پیگیری وضعیت مدافعان حقوق بشر و همچنین عضو کمیسیون بین المللی تحقیق در امور دارفور ،سرانجام این گروه گزارش ۵۷۴ صفحه ای در مورد جنگ غزه منتشر کرد که بر اساس این گزارش شواهد آشکاری از نقض حقوق بشر دوستانه بین المللی و حقوق بشر بین المللی همچنین وقوع جنایت جنگی و احتمال جنایت علیه بشریت توسط اسرائیل در طی جنگ وجود دارد .
و بالاخره علی رغم تلاش گسترده اسرائیل و آمریکا برای عدم ارسال این گزارش به مجمع عمومی سازمان ملل، این مجمع گزارش گلدستون را تصویب کرد .اما بنظر می رسد مهمترین پیامد جنگ ۲۲روزه را بتوان از مصوبات اجلاس دوحه استخراج کرد و این نکته را باید یاد آور شد که نقش دولت نهم در شکل دهی به اجلاس بسیار اساسی بوده و ایران توانسته بود تمامی اهداف خود را در این باره به تأیید برساند.
۱- اول از همه باید گفت که جنگ ۲۲ روزه باعث تنفر شدید افکار عمومی ملتهای مسلمان منطقه و حتی ملتهای جهان از اسرائیل و آمریکا شد
موضوعات: بدون موضوع
لینک ثابت
